Wydarzenia
Reportaże
Recenzje

Nie igrać z Perhydrolem

Cóż za siła kryje się w latach 60-tych, że mimo całej gomułkowskiej siermiężności tak chętnie do nich wracamy? Oczywiście, w porównaniu do lat 50-tych, naznaczonych stalinowskim terrorem, późniejsza dekada mogła być i była odbierana jako czas odwilży. I chociaż ta odwilż była bardzo złudna bo naznaczona strajkami, wydarzeniami antysemickimi, zbrojną interwencją w Czechosłowacji a na koniec masakrą robotników w Gdańsku, to jednak ten promyk swobody który rozbłysnął nieśmiało nad Polską wystarczył, by na niespotykaną skalę rozkwitło życie kulturalne. Lata 60-te to filmy Wojciecha Jerzego Hassa, teatr Tadeusza Kantora, liczne kabarety poetyckie w tym ten najsłynniejszy z Piwnicy Pod Baranami. No i muzyka! Ta, do której teksty pisali tak wspaniali poeci jak Agnieszka Osiecka czy Wojciech Młynarski. Muzyka, która jeszcze opierała się hegemonii rock&roll’owego metrum 4/4, i w której wciąż słychać było rytmy rumby, samby czy tanga.

Z tej skarbnicy polskiej piosenki zaczerpnęły trzy utalentowane artystki: Katarzyna Cygan, Barbara Janyga i Kinga Kutrzuba układając program koncertu noworocznego, który 14 stycznia Głogoczowianie mieli okazję obejrzeć w murach Wiejskiego Domu Kultury. I tak, jak głównym wątkiem przedstawienia były piosenki z lat 60-tych, tak jego osnową stała się uroczo naiwna jednoaktowa historyjka „Szpilki, koki i nierozcieńczony perhydrol” której akcja dzieje się w salonie fryzjerskim pani Krysi. Dosyć ulotna fabuła, była jedynie pretekstem do zaprezentowania nie tylko kilku scenicznych gagów które zawsze śmieszą, ale i rozterek trzech samotnych kobiet, tęskniących za czymś (a raczej za kimś) co odeszło, może jeszcze wróci a może... może lepiej żeby nie wracało. Starannie przemyślane aranże utworów i choreografia układów tanecznych mogły się podobać, i chyba się podobały, bo publiczność nie skąpiła braw, na koniec nawet dopominając się gromko bisów.

Ponieważ niedzielne wydarzenie, pomimo nietypowej, teatralnej formuły było jednak koncertem noworocznym, nie mogło zabraknąć tradycyjnych dla niego elementów – życzeń noworocznych od pani Grażyny Kosiby – kierowniczki WDK i od piszącego tę recenzję sołtysa Głogoczowa, wspólnego kolędowania i mało świątobliwych żartów od Mikołaja, który choć chwalił się certyfikatem świętości zupełnie nie przypominał wyglądem tego najbardziej ikonicznego świętego. Nie mogło też zabraknąć okazji by „dziecinie małej kolędować”. Podczas kwesty przeprowadzonej na koniec koncertu, udało się zebrać na rzecz leczenia Franka Foremnego kwotę 3490 zł.

I w tym miejscu można by skończyć tę notatkę o Koncercie Noworocznym A.D. 2024, gdyby nie przysłowiowa łyżka dziegciu w tej beczce miodu. Sala WDK zbyt obszerna nie jest. W typowym układzie, gdzie zmieścić się jeszcze musi stół mikserski, ustawić w niej można kilkadziesiąt krzeseł. Wydawać by się mogło, że to niewielka liczba, jak na miejscowość liczącą prawie 3 tysiące mieszkańców. A jednak – i tak wiele miejsc było pustych. Może miał rację ów nie bardzo święty Mikołaj, który stwierdził, że brawa należą się nie tylko artystkom, ale i publiczności, której chciało się oderwać od TV i wyjść z domu by obcować z żywą kulturą. Może byłoby warto zaimportować z lat 60-tych nie tylko piękne piosenki, ale i zwyczaj bywania w teatrze, kabarecie, sali koncertowej czy choćby uczestnictwa w lokalnych wydarzeniach. To może wydawać się anachroniczne w czasach telewizji, radia i internetu ale jeśli prawdziwa sztuka ma przetrwać, to artysta musi mieć bezpośredni kontakt z publicznością. Musi zaistnieć gdzieś przestrzeń do wzajemnych oddziaływań w poszukiwaniu nowych nurtów i trendów. W przeciwnym wypadku, sami siebie skażemy na ustandaryzowaną, zhomogenizowaną papkę, ulotną niby kurz na wietrze.

Ten rok będzie rokiem jubileuszu 50-lecia Domu Kultury w Głogoczowie. Pozostaje mieć nadzieję, że kolejne wydarzenia będą cieszyły większą frekwencją, czego Państwu i sobie życzę na ten Nowy Rok.

Jan Sikora, 14 stycznia 2024r.
Zdjęcia: Krzysztof Cygan