Wielkanocne obyczaje Głogoczowa

... ciąg dalszy z poprzedniej strony

Od Wielkiego Czwartku rozpoczynano już obchody Misterium Męki Pańskiej. Niektórzy mieszkańcy udawali się na te uroczystości do Kalwarii Zebrzydowskiej, gdzie całą noc czuwali "w piwnicy", żeby następnie uczestniczyć w procesji ukrzyżowania w Wielki Piątek. Ci, którzy pozostawali we wsi, po południu udawali się do kościoła, aby wziąć udział we mszy, po której następowało przeniesienie Pana Jezusa do ciemnicy (przeniesienie Najświętszego Sakramentu na jeden z bocznych ołtarzy) i "zawiązanie dzwonów". Od tej pory posługiwano się wyłącznie drewnianymi kołatkami. Czas Wielkiego Piątku mijał w ciszy, skupieniu i intensywnych przygotowaniach do nadchodzących Świąt. Po południu również udawano się do kościoła, gdzie następowała uroczystość złożenia Pana Jezusa do Grobu. Głogoczowski Grób urządzany był, tak jak i obecnie, w babieńcu - przedsionku. Zwykle przystrajano go białymi hortensjami. Uroczystą wartę przy Grobie zaciągali ubrani w swoje galowe, tradycyjne mundury i hełmy, wyposażeni w halabardy, strażacy. Zmieniają się co pół godziny, przepisowo rozprowadzani, demonstrując perfekcyjne opanowanie musztry. Służbę swą pełnią także już od rana w Wielką Sobotę, gdyż kościół odwiedzają adorujący spoczywającego w Grobie Chrystusa. Dla wszystkich zaś sobotnie przedpołudnie to przede wszystkim czas przygotowania koszyka ze "święconym". Obecnie, koszyczek ten, to w zasadzie tylko symboliczne przygotowanie pokarmów do poświęcenia, ale dawniej ilość przynoszonych do kościoła pokarmów była znacznie większa. Zdarzało się, że prawdziwa gospodyni przywoziła furą w pojemnym koszu - pobocnioku i pół kopy jaj, cały bochenek chleba, osełkę masła, kilka pęt kiełbasy, kilka lasek chrzanu, sól i sporego baranka z ciasta. Z czasem zaczęły zdecydowanie dominować baranki cukrowe, a przy nich pojawiły się kurczątka i kaczuszki, a także nadające kolorystykę pomarańcze i jabłka. W tradycji Głogoczowa nie było jakiegoś szczególnego sposobu zdobienia pisanek. Jajka barwiono gotując je w łupinach z cebuli i wtedy nabierały różnych odcieni brązu lub w młodych pędach żyta. Wtedy barwiły się na różowo. Koszyczek przystrajano białymi, własnoręcznie wykonanymi szydełkiem serwetami, starannie zakrywając "święcone", które odsłaniano dopiero do samego święcenia. Zielone gałązki mirtu lub asparagusa dopełniały całości. Święcenie pokarmów to było zadanie kobiet i dzieci.

Od momentu przyniesienia "święconego" do domu właściwie już rozpoczynały się Święta. Nie należało w żadnym razie odkładać pracy w gospodarstwie, domu czy obejściu, porządków czy przygotowywania wypieków na sobotnie popołudnie. Kiedy wracano ze "święceniem" - właśnie tak, bo w Głogoczowie nie było "święconki", ale "święcone", należało już zacząć świętowanie. Niby oficjalnie był jeszcze post, jednak jego rygory znacznie łagodniały na konto jakoby próbowania potraw przygotowanych na jutrzejsze wielkanocne śniadanie i tego, co przyniesiono w koszyczku. Niejeden baranek cukrowy "położył głowę" już w sobotni wieczór.... Niektórzy, głownie mężczyźni i chłopcy, udawali się jeszcze wieczorem do kościoła na poświęcenie ognia, ale pozostałych zmierzch wiosenny wcześniej zapędzał do łóżek, gdyż rano na długo przed świtem trzeba było wstać, aby zdążyć na rezurekcję.

czytaj dalej...