Pod starym, rozpiętym...

Pod starym, rozpiętym, aż do nieba murem,
Wyrosły krokusy - jak tęczowym sznurem.
Swym jedynym okiem, w błękity zerkały,
Pokruszone ściany, listkami wspierały.
I trwały tak dumnie, na straży do końca
I nie widząc świata, i nie znając słońca,
W płaszczyku półcienia, po kres swój ukryte,
W kamiennych objęciach, oddały swe życie.
A kiedy odeszły, a gdy przeminęły,
Zielone listeczki, na zawsze zwinęły,
Schyliły swe główki i zniżyły postać...
Choć one odeszły, to mur wciąż pozostał...

Aneta Żarska,