Przyszło nam żyć w dziwnym czasie,
zupełnie nieoczekiwanym.
Gdzie z tego jacy to jesteśmy,
egzamin zdamy lub nie zdamy.
Gdzie coś czego gołym okiem,
wcale dostrzec nie możemy.
Zagraża nam z każdej strony,
czy tego chcemy czy nie chcemy.
Gdzie już emocji naszych,
na twarzach skrywać nie musimy.
Bo nasza twarz jest skryta wciąż,
przez maski, które tu nosimy.
Gdzie wolność nasza to nasz dom,
te cztery tak zamknięte ściany.
Gdzie życie nasze kończy się,
na tym co w mediach oglądamy.
Lecz cóż by było bez nadzieji,
która maleńka lecz się tli.
Ona w nas ducha wciąż roznieca,
byśmy do przodu jakoś szli.
By dni mijały nam normalnie,
z spojrzeniem w jeszcze piękną przyszłość.
By nam się chciało jeszcze żyć
i w obostrzeniach trudnych być.
A czas tak płynie,
płynie z wolna.
I mija z tym co teraz złe.
Powoli coś się w nas uśmiecha
bo będzie dobrze każdy wie.
Niech to przesłanie w nas zostanie.
Z nim zaczynajmy każdy dzień.
Niech słońce w naszych sercach świeci
i znika z nich ponury cień.
