Jadąc z Krakowa w kierunku Myślenic zauważamy we wsi Głogoczów, tuż przy szosie, poniżej dworu, zabytkowy budynek służący niegdyś na skład zboża gospodarstwa dworskiego. Jest to budynek murowany z kamienia i cegły palonej, w kształcie prostokąta, 11m długi i 10m szeroki, o łamanym dachu polskim, pokrytym gontami, parterowy, podpiwniczony potężnym sklepieniem, od południa wzdłuż ściany ma przylegający ganek drewniany w rodza-ju podcienia z czterema słupami. Według katalogu zabytków województwa krakowskiego czas wzniesienia Lamusa ustalono na XVIII wiek. Jednak w rzeczywistości, na podstawie twierdzeń byłego właściciela - Pana inżyniera Stanisława Konopki - zabytkowy Lamus w roku 1957 obchodził 300 – letnią rocznicę swojego istnienia. Na modrzejowych odrzwiach widniał wyrżnięty w drzewie rok budowy 1657. Odrzwia te oraz modrzejowe stragarze u sufitu i podłogi wojsko węgierskie, stacjonujące podczas I wojny światowej w roku 1914 w Głogoczowie, z braku drzewa w tej okolicy, wyrżnęło piłami i spaliło. Wspomniany Stanisław Konopka odwiedzając z ojcem Stefanem Konopką ich własność, z której zostali wysiedleni, widział dogorywające w ogniu odrzwia z pamiętną datą historyczną.
Prostokątne wnętrze Lamusa w 1923r. zostało przedzielone dwoma równoległymi murami i zamienione na mieszkanie. Od strony zachodniej połowę budynku zajmuje obecny właściciel Władysław Stachura – rolnik, zaś część wschodnia, niezamieszkała uległa zniszczeniu. Z uwagi na wartość zabytkową budynku świadczącą o dawnej kulturze polskiej, Gromadzka Rada Narodowa w Głogoczowie staraniem sekretarza Prezydium, Mieczysława Holewy, uzyskała subwencje z Wojewódzkiego Urzędu Kon-serwatorskiego w kwocie 10 000zł. Dzięki poparciu Dyrek-tor Anny Pienkowskiej Steichowej zniszczoną część bu-dynku gruntownie odremontowano przy pomocy miejscowych cieśli i murarzy. W miejsce spróchniałych naciągnięto nowe tragarze sufitowe, które wydłużone ponad ganek podtrzymują cały dach, wstawiono nową podłogę, umocniono sklepienie okienne żelaznymi krytymi w murze szy-nami, zrobiono nowe drzwi i okna, uzupełniono uszkodzone kominy, a charakter dawnego wyglądu nadaje pokojowi piec z cegieł szamotkowych. Wykonaniem robót kierował architekt powiatowy inż. Bułtyk. W tak uporządkowanej sali zabytkowej znalazła pomieszczenie biblioteka gromadzka prowadzona przez emerytowaną nauczycielkę Panią Janinę Kucik. Staraniem Komisji Oświaty i Zdrowia przy GRN mieszkańcy Głogoczowa i Bęczarki gromadzili w tym zabytkowym domu przedmioty muzealne, które następnie powędrowały do Muzeum Regionalnego PTTK w Myślenicach.
Obecnie zainteresowanie obiektami zabytkowymi budownictwa wiejskiego w Głogoczowie jest duże i nabiera rozmachu.
Dawid Kaczor, Głogoczów 2012
(artykuł opublikowany również w kwartalniku odNOWA nr 4/2012)