Dzięcioły w Głogoczowie

Już minęła pierwsza burza, słońce zaświeciło

I po zimie suchą trawę wreszcie ożywiło

A na dębie w Głogoczowie dzięcioł się obudził

Prawie wszyscy go tu znają, nie stroni od ludzi

już posprawdzał wszystkie piórka, skrzydła i ogonek

Co tu robić – myślał sobie - taki piękny dzionek

Wiem zobaczył jak na trawie usiadła samica

Lśnią zielone pióra w słońcu oraz czarne lica

Dzięcioł z dala zachwycony pierś wyprężył hardo

O tak piękną panną - myślał - to zabiegać warto

Więc wygładził krasne piórka, które miał na głowie

W mig zakręcę się koło niej i będzie „po słowie"

W ten poranek słońce jakby bardziej promieniało

I na łące ptasią randkę ciepłem dopieszczało

Całym sercem kibicując tej młodej rodzinie

Ród dzięciołów głogoczowskich jednak nie zaginie!

 

Celina Kurowska, Głogoczów